Παππούλιας, Δημήτριος

(Αθήνα 1878 – 1932). Έλληνας νομικός. Διδάκτορας της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1898) και με δεκαετείς σπουδές και έρευνες στο Γκέτινγκεν και στη Λιψία, διορίστηκε το 1911 τακτικός καθηγητής του αστικού δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε εκεί τη διδασκαλία του μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του. Κοσμήτορας της Νομικής Σχολής το 1917-18 και πρύτανης το 1923-24. Σ’ αυτόν οφείλεται κατά μεγάλο μέρος η αναδιοργάνωση του Πανεπιστημίου μετά τον A’ Παγκόσμιο πόλεμο· μέλος της Επιτροπής Σύνταξης του Αστικού Κώδικα (1911 και 1915), καθώς και πρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας (από το 1917 και αργότερα)· τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της (1926). Μεταξύ των εργασιών του αναφέρονται κυρίως οι ακόλουθες: άber die Proklamation des Archon Eponymus nach Aristoteles Αθηναίων Πολιτεία (1906), Zur Geschichte des Superficies und des Stockwerkeigenthurus (1906), Zur Lehre von den Pfandprivilegien (1908), Η εμπράγματος ασφάλεια κατά το ελληνικόν και κατά το ρωμαϊκόν δίκαιον (Τόμ. A’, Λιψία 1909), Ιστορική εξέλιξις του αρραβώνος εν τω ενοχικώ δικαίω (Λιψία, 1912), Το ελληνικόν αστικόν δίκαιον εν τη ιστορική αυτού εξελίξει (Αθήνα 1912), Griechisches Recht und griechische Rechtsgeschichte, 1912), Εκλογαί εκ των πηγών του ρωμαϊκού δικαίου (1914), Γενικαί αρχαί του αστικού δικαίου (τεύχ. Α’, 1921), Εισηγήσεις ρωμαϊκού δικαίου (τεύχ. Α’, 1921), Ελληνικών εθίμων περισυλλογή (Πρακτικά Ακαδημίας, 1926), Περί της αποστολής των Ελλήνων νομικών εν τη ερεύνη της ιστορίας του ελληνικού δικαίου (1928), Συμβολή εις την ιστορίαν της εξ αδιαθέτου κληρονομικής διαδοχής (Πρακτικά Ακαδημίας, 1929), διάφορες βιβλιοκρισίες και επιστημονικές κρίσεις. Ο σχετικά πρόωρος θάνατός του δεν του επέτρεψε να αποδώσει όσα θα μπορούσε στον τομέα της επιστήμης, αλλά ο Π. επηρέασε την πορεία της ελληνικής νομικής σκέψης και άνοιξε τον δρόμο της ιστορικής έρευνας των ελληνικών νομικών θεσμών και της κριτικής των νομικών εννοιών.